Με μούσα μου… την Αναγέννηση Γιαννιτσών!

Οι… μικρές κατηγορίες είπε ο Giorgio, για… μούσες μίλησε ο Αδαλής σαν άλλος Γούντι Άλεν! Aααχχχ αυτές οι μικρές κατηγορίες θα πω εγώ! Που δυστυχώς, σαν μικρές, όταν μεγαλώσουν… θέλουν να κάνουν ότι και οι μεγάλες. Ή ακόμα και μικρές που είναι θέλουν να φέρονται κάποιες στιγμές σαν τι μεγάλες. Μόνο που τα μικρά, δεν μιμούνται πάντα τα καλά των μεγάλων. Συνήθως μιμούνται τα άσχημα.

Εάν αρχίσω να απαριθμώ τι γέννησε αυτή η χώρα και τι έθαψε με το πέρασμα των ετών… πρώτον θα φλυαρήσω και θα βγω εκτός θέματος-που λέγαμε παλιά στις εκθέσεις ιδεών- και δεύτερον θα μελαγχολήσω. Δεν θέλω ούτε το ένα, ούτε το άλλο! Άλλα πρέπει κάπου να καταλήξω. Στην έλλειψη παιδείας σε πάρα πολλά πράγματα και στο έξης ένα, στην γηπεδική συμπεριφορά.

Ποιος έχασε την παιδεία του, για να την βρούμε εμείς στην Ελλάδα; Κανείς… Αυτό αγαπητοί δεν χάνεται, όταν αποκτηθεί κάποια στιγμή στη ζωή μας. Και δυστυχώς σε αυτή την χώρα πάσχουμε από έλλειψη παιδείας ακόμα και στις πιο απλές καταστάσεις.

Κύπελλο Ελλάδας 2012-13, φάση Β’, αγώνας μεταξύ των ομάδων της Αναγέννησης Γιαννιτσών και της Νίκης Βόλου, που διεξάγεται στο γήπεδο του Νέου Μυλότοπου (ομάδας Α1 Ερασιτεχνικής κατηγορίας), λόγω σποράς χόρτου (!) στην φυσική έδρα των Γιαννιτσών. Γήπεδο χωραφάκι (sic) με σχεδόν ανύπαρκτες υποδομές και μηδέν παροχή υπηρεσιών και ποιότητας στις ομάδες και τους φιλάθλους.

Οι δε, ομάδες με ποιότητα κάτω του μέτριου και λίγο πάνω από το επίπεδο των γηπεδούχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Διαιτησία φουρτουνιασμένη πάρα το εύκολο του αγώνος… και οπαδοί βγαλμένοι από τους «Χούλιγκανς» του Κώστα Καραγιάννη. Αστυνομία χειρότερη και από σεκιούριτι ενώ η διοργανώτρια αρχή τα πρόκοψε πάλι.

Αντιπαραβολή.

Λιγκ Καπ Αγγλίας 2012-13, φάση Β’, αγώνας μεταξύ των ομάδων της Λιντς και της Σαουθάμπτον. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει η έδρα των γηπεδούχων για μια τόσο γελοία δικαιολογία πεσούσης περιόδου. Εκεί τα γήπεδα φροντίζονται από το καλοκαίρι ώστε να αντέξουν την βαρυχειμωνιά στο νησί –που είναι λίγο κάτω από τον Βόρειο πόλο-  και τα 45 περίπου ματς τον χρόνο! Επίσης και να αλλάξει η έδρα δεν θα μεταφερθεί σε ερασιτεχνικό γήπεδο ή ακόμα θλιβερότερα… εάν καταλήξει σε γήπεδο ερασιτεχνικής ομάδας, τότε αυτό θα είναι σίγουρα καλύτερο και από το στολίδι της SKODA Ξάνθης.

Κυλικείο, θέρμανση, τουαλέτες, σκέπαστρο, το λιγότερο 3.000 φιλάθλους χωρητικότητα και πάρκινγκ είναι παροχές αυτονόητες στα γήπεδα της Αγγλίας.  Οι ποιότητα μπορεί κάποιες φόρες να είναι και οι ίδια με την δικιά μας –οκ- η διαιτησίες τους πολλές φόρες είναι και κατώτερες των δικών μας –οκ- άλλα οι οπαδοί σίγουρα δεν φέρονται όπως οι δικοί μας. Φέρονταν έτσι, πριν το Χέιζελ. Η αστυνομία εκεί δεν επιδέχεται αστεία πάρα μόνον αστειεύεται άλλα δεν το επιθυμεί, ενώ η διοργανώτρια αρχή έχει τόσο καλά προφυλαγμένο το προϊόν της, που ου ε κι αλίμονο αν της το πειράξεις.

Και για να δώσω ένα συμπέρασμα στην πρώτη παράγραφο. Οι οπαδοί της Αναγέννησης μου έδωσαν την εντύπωση ότι ήθελαν πάση θυσία να μιμηθούν τους απολίτιστους οπαδούς των μεγάλων ομάδων που με ή χωρίς λόγο, μπουκάρουν στο γήπεδο, κυνηγούν διαιτητές, ανοίγουν κεφάλια και είναι έτοιμοι –στην ουσία χωρίς αίτια- να καταλήξουν στην φυλακή ή στο χώμα.

Αφουγκράστηκα την δικαιολογημένη αγανάκτηση τους μεν άλλα οχι την αδικαιολόγητη και οργισμένη αντίδραση τους δε, ως προς τους διαιτητές, στο φινάλε του αγώνα… γεγονός, που με σόκαρε.  Είμαι πεπεισμένος ότι μετά από αυτό,  θα κομπάζουν στο καφενείο ότι έκαναν πιστά ότι και οι οπαδοί της μεγάλης ομάδας που υποστηρίζουν. Όλα αυτά βέβαια διαδραματίστηκαν, την κορυφαία στιγμή… που ο δικός τους παίκτης, το δικό τους παιδί, κοιτάζοντας τους με απορία και συμπόνια,  στεκόταν μπροστά από ένα μικρόφωνο πανελλαδικής εμβέλειας και τόνιζε, ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα και όλοι μπορεί να βρεθούν σε αυτή την δυσάρεστη κατάσταση. Φευ…αμηχανία!